Ήμουνα 30. Είχα παίξει στις αλάνες της Φιλίππου, είχα τρέξει στα χορτάρια γύρω από τον σημερινό Περιφερειακό, είχα κατέβει μονοπεταλιά από το Πανόραμα έως το Ελαιόρεμα, είχα χαθεί στο μονοπάτι των παγοποιών. Και ονειρευόμουνα πως όλοι εμείς που ζήσαμε σε αυτές τις διαφορετικές γειτονιές θα μπορούσαμε να φτιάξουμε μαζί μια πόλη που θα μας ενώνει. Με δρόμους καθαρούς, με πάρκα ανοιχτά, με ανθρώπους γενναιόδωρους στην ψυχή. Μια πόλη διακεκομμένη και εκτεταμένη από τη θάλασσα μπροστά στη ΒΙΑΜΥΛ μέχρι ψηλά στις κεραίες του Χορτιάτη που όμως θα ξεχώριζε για την ηρεμία της εικόνας της και τη μεγαλοσύνη των ανθρώπων της.

Είμαι πια 43. Οι μνήμες των παιδικών και των νεανικών μου χρόνων δεν ξεθώριασαν. Μπολιάστηκαν όμως με νέες εμπειρίες στον ίδιο τόπο, αλλά και έξω από αυτόν. Μέσα σε αυτά τα 13 χρόνια, άνοιξα και λειτουργώ με επιτυχία δύο επιχειρήσεις στην Πυλαία και στον Χορτιάτη. Έβαλα πλώρη για τα προσωπικά μου όνειρα, εκκινώντας μια σειρά επιχειρήσεων εστίασης στην Θεσσαλονίκη και στον Λονδίνο και αποκτώντας δύο παιδιά. Γνώρισα την κεντρική πολιτική σκηνή μέσα από ένα κόμμα που κάποτε προσπάθησε να φέρει το τέλος του κομματισμού και βρέθηκα στο ελληνικό κοινοβούλιο. Δεν σταμάτησα όμως ποτέ να ονειρεύομαι την ίδια αυτή αλλιώτικη πόλη. Μια πόλη που θα ζηλεύεις για τον αέρα της. Τον αέρα που δίνουν τα δέντρα, οι πλατείες και οι ανοιχτωσιές της. Τον αέρα που δίνουν η καλοσύνη και η εμπιστοσύνη των κατοίκων της.

Δεκατρία χρόνια ωριμότερος, επιστρέφω στην Πυλαία, στο Πανόραμα και στον Χορτιάτη για να διεκδικήσω και πάλι τη Δημαρχία. Γιατί στα 13 αυτά χρόνια κατάλαβα ότι ο κόσμος αλλάζει «από τα μικρά». Τις μικρές γωνιές και τις μικρές σκέψεις.

Ξέρω πως κυνηγάμε ανεμόμυλους αλλά το ταξίδι έχει σημασία.

Πάρτε τη σκέψη σας και ελάτε στην πρώτη γωνία!