ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ

51 χρόνια αγώνων για δημοκρατία και κοινωνική προκοπή

Στις 23/7/1974 κατέρρεε η επτάχρονη τυραννία ως αποτέλεσμα της προδοσίας της Κύπρου, του αντιδικτατορικού αγώνα και υπό το βάρος των εγκλημάτων που είχε διαπράξει.

Αποτίουμε φόρο τιμής στην ιερή μνήμη των αγωνιστών και αγωνιστριών της αντιδικτατορικής αντίστασης που έπεσαν στο δίκαιο αγώνα και σε όσους/όσες χάσαμε πρόωρα από τα ανεπούλωτα τραύματα και τις κακουχίες της φυλακής και της εξορίας, αλλά και πρόσφατα σε άνιση μάχη κι αγώνα με ανήκεστα νοσήματα.

Ήδη από τις πρώτες ώρες του πραξικοπήματος στις 21-4-1967 Αστυνομία και Χωροφυλακή επιδόθηκαν σε ένα ανηλεές ανθρωποκυνηγητό, σε πογκρόμ συλλήψεων. Συνέλαβαν 8.270 πολίτες, από τους οποίους τους 6.118 εκτόπισαν ‘προληπτικώς‘ στη Γυάρο ως ‘επικίνδυνους κομμουνιστές’. Όταν το χουντικό καθεστώς εδραιώθηκε, μπροστά στη διεθνή κατακραυγή, άρχισε σταδιακά την απόλυση εξορίστων από τη Γυάρο, χωρίς, βέβαια, να σταματήσει τις διώξεις. Το 1969 υπήρχαν 1.874 εξόριστοι στο Λακκί και το Παρθένι, τον Ωρωπό και αλλού. Σύμφωνα με τα στοιχεία της ελληνικής πρεσβείας στις ΗΠΑ, μόνο στο διάστημα μεταξύ 1967 – 1971 τα Έκτακτα Στρατοδικεία δίκασαν 3.363 άτομα και καταδίκασαν 2.045 σε βαριές ποινές. Η χούντα δεν χρειάστηκε να θεσπίσει κάποια ιδιαίτερη νομοθεσία, βασίστηκε στη νομοθεσία των χρόνων του Εμφυλίου και του μετεμφυλιακού ‘κράτους των εθνικοφρόνων‘. Γι’ αυτό και η πλειονότητα των κρατουμένων καταδικάστηκε με τον νόμο 509/1947, αλλά και με τον ΑΝ 375/1938 ‘περί κατασκοπίας‘ της δικτατορίας Μεταξά, ακόμα και σε περιπτώσεις που οι κατηγορούμενοι δεν ήταν μέλη οργανώσεων της Αριστεράς, αλλά ανήκαν στους, κατά τη χούντα, ‘συνοδοιπόρους‘ της. Για άλλη μια φορά οι φυλακές Αβέρωφ, Κορυδαλλού, Αίγινας, Επταπυργίου, Καλαμίου και Αλικαρνασσού, Τρικάλων, Κέρκυρας γέμισαν με πολιτικούς κρατούμενους.

Παρά τους κομπασμούς των πραξικοπηματιών ότι η δήθεν ‘επανάστασή΄ τους ήταν ‘αναίμακτος΄, υπάρχουν 247 διακριβωμένες περιπτώσεις θανάτων με φυσικό ή ηθικό αυτουργό τη χούντα. Εκφράζουμε τα βαθιά συλλυπητήριά μας προς τις οικογένειες των θυμάτων της χούντας για την απώλεια των προσφιλών τους προσώπων.

Η δικτατορία δεν ήταν ‘κεραυνός εν αιθρία’ ή απλώς ‘η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών’. Αντίθετα, το μετεμφυλιακό καθεστώς και το ‘βαθύ κράτος’ (Παλάτι – Στρατός – Σώματα Ασφαλείας) ζέσταιναν στον κόρφο τους το ‘αυγό του φιδιού’ και λειτούργησαν, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της Χούντας.

Το ‘πράσινο φως’ για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον το Φλεβάρη του 1967. ΄Θυσιάσαμε την ελληνική δημοκρατία στον ‘Ψυχρό Πόλεμο’, είχε ομολογήσει κυνικά ο τέως πρόεδρος Μπιλ Κλίντον κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα τον Νοέμβριο του 1999. Οι τότε κυβερνήσεις των ΗΠΑ δεν τηρούσαν απλώς ‘μια στάση ανοχής προς τους δικτάτορες’ ή ότι ‘αιφνιδιάστηκαν’ τάχα από το πραξικόπημα, όπως εξακολουθούν να γράφουν τα σχολικά βιβλία. Αντίθετα, συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος.

Η δικτατορία ποτέ δεν κατάφερε να αποκτήσει λαϊκή βάση, γιατί ήταν ένα βάρβαρο, καταπιεστικό καθεστώς. Ήδη είχε αρχίσει η ανοιχτή αμφισβήτησή της με την κατάληψη της Νομικής τον Φλεβάρη-Μάρτη του 1973 και το Κίνημα του Ναυτικού, με την ανταρσία του αντιτορπιλικού ‘Βέλος’ τον Μάιο του 1973, που αποτέλεσε σημαντικό πλήγμα για το δικτατορικό καθεστώς.

Εκεί, όπου είχαν ‘σκάψει’ οι αντιδικτατορικές οργανώσεις, βλάστησε ένα ανατρεπτικό νεολαιίστικο κίνημα, που ενσωμάτωνε τις καλύτερες αγωνιστικές παραδόσεις του λαού μας και εμπνεόταν από το διεθνές κίνημα αμφισβήτησης των νέων. Ήταν η γενιά της εξέγερσης του ΕΜΠ Πολυτεχνείου και των φοιτητικών καταλήψεων στο ΑΠΘ, τα Ιωάννινα, την Πάτρα. Πνίγοντας στο αίμα την εξέγερση, η Χούντα δεν απέφυγε το μοιραίο. Αντίθετα επιτάχυνε την πτώση της με την ανατροπή του προέδρου Μακάριου, που οδήγησε στην κατοχή και διχοτόμηση της Κύπρου.

Η μετάβαση από τη δικτατορία στον κοινοβουλευτικό πολίτευμα, που καθιερώθηκε πλέον ως ‘Μεταπολίτευση’, άφησε στο απυρόβλητο πολλούς υπηρέτες της Χούντας, ώστε να παριστάνουν ακόμη και σήμερα τους ‘εθνοσωτήρες‘, γιατί στηρίχτηκε στις παρασκηνιακές συναλλαγές των αμερικανο-ΝΑΤΟικών ηγετικών κύκλων με τις συντηρητικές προδικτατορικές πολιτικές δυνάμεις της χώρας. Γεγονός που δεν ικανοποιούσε τη λαϊκή απαίτηση για ριζικές πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές: για Εθνική Ανεξαρτησία, Λαϊκή Κυριαρχία, Κοινωνική Δικαιοσύνη – πάγια αιτήματα του λαϊκού κινήματος.

Γι’ αυτό και η ‘αποχουντοποίηση‘ εξαντλήθηκε κυρίως στην άσκηση ποινικών διώξεων κατά των πρωταιτίων του πραξικοπήματος της 21ης Απριλίου 1967. Έτσι, όχι μόνο δεν ‘έδωσαν τη Χούντα στο λαό’, αλλά και μετέτρεψαν τα διαρκή εγκλήματά της σε ‘στιγμιαία’ παραπτώματα, όπως μετέτρεψαν και τις 100 και πλέον εμπρόθεσμες μηνύσεις εναντίον βασανιστών σε ‘εκπρόθεσμες‘(!). Η ‘αποχουντοποίηση‘ προχώρησε σε βάθος μόνο στα Πανεπιστήμια, όπου το φοιτητικό κίνημα, με το ειδικό πολιτικό βάρος που είχε αποκτήσει με την εξέγερση του Πολυτεχνείου, μπόρεσε να την επιβάλλει στην πράξη. Ωστόσο, το 1974 δεν σήμανε απλώς την ‘αποκατάσταση’ της μετεμφυλιακής ‘καχεκτικής’ δημοκρατίας αλλά και την ιδεολογική χρεωκοπία της διχαστικής ‘εθνικοφροσύνης’.

Η δυναμική της αντιδικτατορικής αντίστασης, το πληγωμένο εθνικό συναίσθημα από την προδοσία της Κύπρου, η λαϊκή απαίτηση για την τιμωρία των πραξικοπηματιών, οδήγησαν στην κατάργηση των ανελεύθερων νόμων, των έκτακτων μέτρων, των ιδεολογικών-πολιτικών διακρίσεων της ‘καχεκτικής‘ μετεμφυλιακής ‘Δημοκρατίας‘.

Οι μεταδικτατορικές δημοκρατικές–κοινωνικές κατακτήσεις δεν αποτελούν παραχωρήσεις των κυβερνήσεων της ‘μεταπολίτευσης‘. Είναι καρπός παρατεταμένων κοινωνικών αγώνων.

Οι σημερινοί κυβερνώντες, καθημερινά και εν ψυχρώ καταργούν ιστορικές αλλαγές – όπως η Δημόσια Δωρεά Παιδεία, που καθιερώθηκε πριν ακριβώς 60 χρόνια, χάρη στους αγώνες του 114 και του 15% για την Παιδεία -, διώκουν τους εκπαιδευτικούς που αρνούνται την κατ’ ευφημισμόν ‘αξιολόγηση‘ και εμπορευματοποιούν το αναιμικό ΕΣΥ.

Η δυσώδης υπόθεση του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είναι μόνο ένα σκάνδαλο. Είναι ‘κανονικότητα’ του διαβόητου ‘επιτελικού κράτους‘. Είναι γέννημα-θρέμμα ενός διεφθαρμένου συστήματος κρατικοδίαιτων εταιριών και ιδιωτών-τρωκτικών, που ροκανίζουν τους δημόσιους πόρους με πολιτικές πλάτες. Συμπυκνώνει την απαξίωση και διάλυση του κράτους με την εισβολή ιδιωτικών συμφερόντων και με την εξαγορά συνειδήσεων, καθώς και η ίδια η ΕΕ έχει καταντήσει ‘φυτώριο σκανδάλων‘, θεσμοθετώντας τη δράση των επιχειρηματικών λόμπι.

Το χειρότερο, ως ‘πρόθυμοι και δεδομένοι σύμμαχοι’, καμαρώνουν ότι πρωτοστάτησαν στο χορό των εξοπλισμών-μαμούθ της ανίερης, ψυχροπολεμικής συμμαχίας του ΝΑΤΟ, αντί να αναγνωρίσουν το δικαίωμα στον Παλαιστινιακό λαό να έχει το δικό του κράτος, όπως αποφάσισε ομόφωνα και η Ολομέλεια της Βουλής στις 22 Δεκεμβρίου 2015.

Ταυτόχρονα, με την καλλιέργεια κλίματος ‘εθνικής απειλής‘, η κυβέρνηση πασχίζει να δικαιολογήσει την ξενοφοβική-αντισυνταγματική τροπολογία του υιού Κ. Πλεύρη για την αναστολή αιτήσεων χορήγησης ασύλου στους πρόσφυγες, παραβιάζοντας τη συνθήκη της Γενεύης.

51 χρόνια από την κατάρρευση της χούντας και την αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, η κυβέρνηση οφείλει να δώσει, επιτέλους. στη δημοσιότητα όλα τα έγγραφα που έχει στην κατοχή της, ώστε να ριχτεί άπλετο φως στο έγκλημα εναντίον της Κύπρου, όπως αποφάσισε ομόφωνα η Ολομέλεια της Βουλής στις 11 Ιουλίου 2017.

Ο Αντιδικτατορικός Αγώνας ανέδειξε σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας την αντίσταση στην καταπίεση και την αγωνιστική στάση ζωής, αξίες που υπηρετεί με συνέπεια ο Σύνδεσμός μας, 50 χρόνια μετά την ίδρυσή του, τον Γενάρη του 1975.

Αθήνα 22-7-2025